Amore Mio La Vita - Groningen

We hadden besteld bij de zuster onderneming Shimla en hebben ons eten niet gekregen. Daarbij is het telefoonnummer buiten gebruik.

Nooit wat bestellen! We hebben onze pizza nooit gekregen. De winkel neemt de telefoon niet op, we zijn erheen gereden blijkt de winkel dicht te zijn. Het noodnummer gebeld, en ja, ook die nemen niet op!

-100 sterren voor deze zaak , niet te vreten klinkt mooi 4 broodjes donor voor 12 euro maar wat je krijgt is nog minder als hondenvoer veel botten in het vlees , niet eens goed gaar meer groente als vlees nooit weer van dit vieze restaurant eten en dat zou niemand moeten doen

Jannes zei ooit Amore, Amore A Mio, jij moet niet huilen. . Nou, huilen moest ik na een bezoek aan Amore Mio. Het eerste wat duidelijk is geworden zijn de witwaspraktijken die hier voor doen. De notaris schrijft inkomsten aan Noord-Berbers schapenrestaurant Amore-Mio, en schrijft uitgaven aan Italiaanse pizzazaak La Vita. Deze duale structuur met onzinnig Italiaanse namen, voor een kebabzaak, is een duidelijk front voor sponsoring van een vreemde syrische organisatie. Door de glazen deuren zag ik op een dag twee heren zitten. Deze heren zaten met tranen in hun ogen twee broodjes kebab te verwerken in hun maag-darm systeem. Ik dacht toen dat het tranen van geluk waren. Ik vroeg me af: Wat speelt zich daar af?, Hoe zijn de broodjes? . Bij een eigen bezoek bleek dit anders: Ik draaide aan de vettige deurknop. De frictiefactor van mijn palmen bleek net genoeg te zijn om het vet van de frituurlucht te overwinnen om enige torsie in de knop te creëren en zodoende de deur te openen. Ik zette deze motie door naar de balie. Vlak voor mijn bezoek aan Amore Mio had ik een dikke toeter gerookt van het locale wiet etablissement Retro . Zoals de naam Retro aanduidt was ik volkomen onder de walm van de hunkerende nostalgie naar warm vlees en ik was degelijk ook geprikkeld door mijn kkrharde munchies. De man aan de balie zei dat ze hier geen broodjes verkochten, maar ervaringen. Ik zei tegen hem dat ik geen Arabisch sprak en dat ik gewoon zin had in een kebab. Toen wist ik waarom de twee heren van een paar dagen ervoor tranen in de ogen hadden. De sambal was heter dan de kern van de aarde, als de kern van de aarde gemaakt zou zijn van 100 karaats tabasco. Ik begaf mij richting de toiletten om te vomeren. In de toiletten moest ik eerst een euro betalen. Nadat ik had overgegeven over de toiletdame keerde ik terug naar mijn broodje. Nog twee happen dacht ik, dan mag ik naar huis. Maar dit was niet zo. Mijn handen waren inmiddels zo vet geworden dat ze niet genoeg frictie konden opwekken om de buitendeur te openen. Ik zat voor de etalage, met tranen in mijn ogen. Buiten zag ik een jongen lopen. In zijn ogen zag ik de interesse: Wat speelt zich daar af?, hoe zijn de broodjes?

Veeeeeeel te pittig. Kon het gewoon niet op eten. En had nog niet eens het pittigste besteld.